Hoop... vervlogen...

Zondag was test-dag. Door allerlei verplichtingen en afspraken lukte het pas om eind van de middag te testen. Wiebelend van het nodig-moeten-plassen richting wc gegaan en daarna hele lange minuten gewacht. Er verscheen een plusje! We konden het bijna niet geloven, maar hoewel het een vaag lijntje was, stond die er wel degelijk. Voorzichtig blij! Er kan van alles mis gaan, zeker in de eerste weken, maar dit hadden we in ieder geval gehaald.

Omdat ik veel dronk vanwege de OHSS-symptomen hebben we de test de volgende ochtend herhaald. Weer een plusje! Een heel klein beetje donkerder zelfs. Goed nieuws, dus ik heb meteen gebeld met de IVF-verpleging om het te laten weten en met de internist om meteen ophoging van mijn schildklier medicijn te bespreken. Vanwege mijn opgezette buik en buikpijn moest ik 's middags nog wel even een echo laten maken, maar alles zag er - bij mij - goed uit. Bob was nog veel te klein om te zien op de echo.

Ik had nog een test liggen van een eerdere keer (toen mijn menstruatie uitbleef door wat achteraf bleek mijn schildklierproblemen), dus die heb ik dinsdagochtend gedaan. Hmmm. Dat is wel een heel vaag lijntje. Maar het was een goedkope test en niet een "early" zoals de andere twee, dus ik was er niet erg bezorgd over. Toen ik 's middags boodschappen ging doen werd ik zelfs nog behoorlijk misselijk, dus ik dacht dat eindelijk de H.CG hormonen hun werk gingen doen. De rest van de dag allerlei dingen gedaan, gekookt, taarten gebakken, een beetje tv gekeken (omdat druk doen wel z'n tol eiste). In de loop van de avond kreeg ik steeds meer een bedrukt gevoel. Misschien had ik niet moeten lezen op internet over de kans op vroege miskramen, dachten MeneerHaan en ik allebei nog. Gewoon positief blijven! Maar ondanks een poging dat te doen kreeg ik later een flinke huilbui, zoals ik de hele periode nog niet had gehad. Ik was er nog wel zo trots op dat ik niet vreselijk hormonaal was geweest, en slechts hier en daar een klein traantje had gelaten!

Vanochtend werden we allebei vroeg wakker. MeneerHaan is jarig - maar het zal niet alleen dat geweest zijn. Na nog een half uurtje proberen het slapen te rekken moest ik toch te nodig naar de wc. Dus maar meteen een testje doen. Hadden we eerst maar even ontbeten, kadootje uitgepakt. Hadden we maar niet vandaag op zijn verjaardag getest. Want op de test, weer een "early" maar van een ander merk, verscheen geen streepje. Of misschien extreem licht, maar eigenlijk niet. En hij had op z'n minst donkerder moeten zijn dan maandag. Toen wisten we het eigenlijk wel. Uiteindelijk nog een paar druppels eruit geperst om ook de digitale test te doen. En daar stond heel duidelijk niet zwanger.

Het is alsof je je heel ver uitstrekt om een ster te pakken. Je hebt het bijna, je gaat nog verder op je tenen staan want je vingertoppen raken de rand nét. Je denkt dat je 'em vast hebt. Maar het oppervlak is te glad en te scherp. Geen grip, je voelt de ster wegglippen. En een moment later is hij buiten bereik.

Het is over. Weken van prikken en ziekenhuisbezoekjes en monitoren en wachten, en 2 dagen hoop en al voorzichtig een beetje blij zijn, en nu is over. We weten in ieder geval dat mijn lichaam het wel doet. En hopelijk hebben we nog mooie frosties in de vriezer (dat horen we waarschijnlijk binnen een week). Maar daar hebben we vandaag helemaal niets aan.

2 weken wachten

Het is hoog tijd voor een update. Sinds mijn vorige bericht is er heel veel, en eigenlijk ook heel weinig gebeurd. Opvallend was in ieder geval mijn gebrek aan zin om m'n laptop überhaupt aan te raken. Little Miss Digital hier die normaal niet achter haar computer vandaan te slaan is, had niet eens de behoefte om de powerknop in te drukken. Zo zie je maar, ICSI doet rare dingen met je.

In De tussenstand beschreef ik het vreemde gevoel in mijn buik. Dat ging van vreemd naar vol naar ai-heel-vol. Goed nieuws, want dat betekende dat mijn eierstokken hun werk deden, zoals ook te zien was op de echo's die steeds tussendoor werden gemaakt. Een rare gewaarwording om je de hele dag bewust te zijn van je eierstokken. Arme, ondergewaardeerde eierstokken. 34 jaren van mijn leven gingen voorbij zonder dat ik veel aan ze heb gedacht. Ik denk dat ik dat nu wel goed gemaakt heb. Lopen, zitten, strakke broeken aan, ze waren het er niet mee eens.  

Op dinsdagavond 8 november klokslag 22.00 uur, ging de laatste spuit er in: p.regnyl. Daarin zit het H.CG hormoon en dat moet een eisprong opwekken na 36 uur. Om dat nét voor te zijn, stond de punctie gepland op t+35 uur, donderdagochtend 9.00 uur. Die laatste spuit was nog wel een belevenis, ampullen die je zelf moet breken, poeders en vloeistoffen mengen, het was net een apotheek in de keuken. Of een drugslab ;-).
Het verhaal over de punctie zal ik iedereen bespraken, maar boy-o-boy wat was dat een helse toestand. De beloofde drugs (ja, hier dan wel echt) brachten niet de roes en de vergeetachtigheid die was beloofd. Dat wordt er eentje voor het evaluatiegesprek. Gelukkig was MeneerHaan uiterst lief, heeft hij de hele tijd mijn hand vastgehouden en heel goed voor me gezorgd, vooral de eerste dagen waarop ik nauwelijks van de bank af ben gekomen. En uiteindelijk was het allemaal voor het goede doel, en dat was gelukkig inderdaad goed. Zijn 'productie' was ver boven verwachting goed, uit mijn buik zijn 12 eicellen gezogen en dat resulteerde de volgende dag in 9 (later zelfs 10) bevruchtingen. Ze waren een tikkeltje aan de trage kant, dus op is er een mooie 8-cellige embryo teruggeplaatst en de overige hadden nog 2 dagen om een beetje door te delen. We hopen dat de twee 7-cellige en de drie 6-cellige embryo's nog een spurtje hebben gemaakt en zijn ingevroren. Dat horen we hopelijk over een week.

En nu zit kleine embryo Bob, zoals we hem liefkozend hebben genoemd, bijna 2 weken in mijn buik. Het wachten valt mee en tegen. Uiteindelijk zijn de twee weken nog best snel voorbij gegaan. Maar ieder steekje, krampje, gevoel in mijn lichaam is reden tot onzekerheid. De eerste dagen was ik nog gesloopt van de punctie. En sinds begin deze week heb ik weer veel last van mijn buik (eierstokken hebben mogen proeven van de 15 minutes of fame en zijn nu niet meer weg te slaan uit de spotlights) en zie ik er, vooral 's avonds, uit alsof ik een basketbal heb ingeslikt. Dit ICSI-traject bestaat uit alleen maar nieuwe ervaringen, maar met mijn knoop en gulp half open rondlopen op mijn werk had niet gehoeven. De oorzaak van mijn bolle buik is hoogstwaarschijnlijk overstimulatie ofwel OHSS.

Dus doe ik het weer rustig aan en gebeurt er weer heel weinig. Lang leve de bank, yogabroeken (maar goed dat ik er zo veel heb) en de eindeloze voorraad Stargate Atlantis DVD's van MeneerHaan. Met een eindeloze stroom sapjes, soepjes en sportdrankjes binnen handbereik om de "3 liter vloeistof " binnen te krijgen, die moet voorkomen dat mijn lichte OHSS erger wordt en allerlei nare gevolgen gaat hebben.

Het testmoment komt nu met hele rasse schreden dichterbij. Ik ga zo eerst maar eens wat testen kopen. Een stuk of 20, ofzo. Van alle soorten één. En dan wordt dit de eerste keer dat ik POAS (Pee On A Stick) met in ieder geval de mogelijkheid dat er twee streepjes verschijnen. Fingers crossed.

Impostor (EN)

I seem to have some foreign visitors to this blog. I expect, and hope, they are my fellow IF-tweeps who are interested about my blablah-in-more-than-140-characters. However, they may have been dissappointed when they found a blog in Dutch. Google Translate can ony help you so much, and I wonder how my stories came out translated. So here's a trial: one blog in English to see where this leads. Please note, English is not my native tongue, so bear with me on the spelling errors!
Sometimes, I feel like an impostor in the online IF-community. I am very happy with the women I have 'met' online, on twitter and in blogs. It is comforting to know that we are not in this alone. I am grateful for the support, advice and well wishes. But most of the time, I am feeling like I am allowed to play with the cool kids, because they haven't realised yet that I am not one of them (and the truth is, of course, that I hope never to become one of them too).
I would, at this point, diagnose us with 'infertility light'. Confession: I have never peed on a stick. This isn't exactly true as I've peed on 3 or 4, but I have never peed on a stick with the hope that the "pregnant" mark would appear. I have never hoped or expected to be pregnant. We've only been trying to conceive for a year and a half.
On our first date - if you can count kissing in a bar, completely wasted, in front of a lot of mutual friends a date - I already knew that with MeneerHaan (you can GoogleTranslate that yourself), having kids would involve needles, people in white coats and petridishes. I knew about his low sperm count, and it even crossed my mind, in the months before that first kiss, when I was falling in love with him, that with this man, I might never have kids. But in those days, children were not on my priority list, and then I fell in love and couldn't live without him anymore, so here we are. Trying to conceive. Other than low sperm count, my thyroid-issues (which do not interfere with me getting pregnant, but might cause miscarriages - but thats under control now) and a small, removed, myoma, there should be nothing wrong.
This does not make our first cycle a walk in the park, but I have it relatively easy. Not much symptoms, I feel ok most of the time, enough follicles, lining good. Just a full belly, some nausea and sore legs. Even the shots I can handle better than I expected. Plus, which is something I am more than grateful about, my boss and collegues are very sympathetic and give me al the time off and space that I want or need. I feel blessed that this road, so far, is not bumpy or worse. Now, on the eve of egg collection, I can only hope that it stays like this. I don't expect it to be, the chance for this to work on the first go are slim, I am well aware of that. I'm being optimistic, but realistic at the same time. We are going to try though and make the most of it. If nothing else, we at least will have information about how my body takes it all. Maybe I will end up being one of the "cool kids", even if I hope I won't. I don't know what the future has in store for us.
Trough the excitement, the nerves, the anxiety, the support of my reallife friends and family warms my heart. They stand by us and wish the best for us. The support of my fellow tweeps is priceless. I feel undeserving of their well wishes, seeing as they have been trough so much more, dealt with so much more pain and hardship. I can only try to be brave and battle the odds, and muster up all the hope there is. And be very thankful for all the support we get. Friends, family and tweeps: thank you. You are amazing. I hope you all will not anymore (or never) be cool kids in the near, near future.

Een brief aan mezelf

Ondertussen gebeurt er ook nog wel wat op het 101-doelen front - al gaat dat niet zo heel hard, oops. Maar doel 47: een brief schrijven aan mezelf, is gedaan. Wat er in staat is natuurlijk alleen voor mijn eigen ogen bestemd, maar de woorden rust en geestelijk gezond en leuke dingen doen met MeneerHaan komen er in voor!
En ondanks alles lukt het heel langzaam om wat grammetjes af te vallen. Rekening houdend met geschommel hier en daar moet ik nu nog zo'n anderhalf tot 2 k.ilo. De lijst is geüpdatet!

Die kookboeken moet ik eens ordenen. Dan kan ik ook recepten gaan afvinken! Misschien wordt dat wel een aparte pagina op deze blog. Word ik een broed-kook-kipje!

De tussenstand

De score na een weekje spuiten:

1 Bio-hazard emmer in het gootsteenkastje (cool)
1 leeg doosje d.ecapeptylspuitjes (er ligt er nog eentje natuurlijk)
1 prikpen die minder fancy en volautomatisch is dan ik had gehoopt
1 bijna lege ampul p.uregon (ook daar is er meer van!)
Grens verlegd
1 blauwe plek
Vreemd gevoel in mijn buik
Un peu misselijk zo nu en dan (maar de Oatmeal Raisin Cookies van Donny Craves helpen goed)
6 follikels van goed formaat aan beide kanten (ene kant is de grootste bijna 11mm, andere kant 12mm)

Recht zo die gaat! Zondag volgende echo. En nu ga ik ff mijn joggingbroek aandoen...